Vriendin P. en ik besluiten om naar het toneel te gaan. 'Famille d'Artistes' is een stuk waarin woord, muziek en dans samenkomen. Tijdens de pauze en nadien kan je tango dansen.
Het klinkt allemaal als muziek in de oren en wij kijken er al naar uit.
De avond zelf drinken we eerst nog iets in 'de bar'. Het begint al vreemd: eerst moet je aan een kassa je bestelling doorgeven en betalen. Je krijgt dan een A5-je waar je bestelling op geprint wordt.(Milieuvriendelijk? I don't think so!) Met dat A5-je begeef je je naar de bar waar je zonder enige vorm van communicatie (gewoon je briefje afgeven) je drankjes krijgt. Omslachtig? Ja zeker! Want wat als ik al een wijntje wil en vriendin P. er nog niet is? Raden wat ze wilt drinken? Twee keer gaan aanschuiven? Of erger nog: wachten en dorst lijden?
Terwijl we van ons wijntje genieten, praten we enthousiast over de avond. Benieuwd wat het gaat worden, waar er gedanst wordt, of er iemand ons de beginselen van de tango gaat leren. Overenthousiast als ik ben, stel ik voor dat we een seizoensabonnement nemen. Vriendin P. probeert me een beetje te temperen en zegt 'We zien straks wel.'
Dan loopt het cafetaria leeg een iedereen begeeft zich naar de zaal. De sfeer zit er in: rode pluchen fauteuils, een gezellig geroezemoes en op de scène (een décor uit de jaren vijftig van één of andere groezelige tangobar) wordt er tango gedanst. Opgetogen en vol verwachting gaan we zitten en genieten van het hele tango-gebeuren.
Enkele tango's later begint het stuk: een meisje hinkelt; we horen een fragment uit 'Rayuela', een roman van Julio Cortázar. Op de achtergrond worden dia's getoond van wat er in het stuk verteld wordt. Een hinkelspel, Buenos Aires in de jaren vijftig, een huis met veel trappen en een grote inkomhal.
Ineens roept een travestieterige figuur of 'mamá nu al gegaan' is. Ik snap er niets van en luister geboeid. Even later blijkt dat 'mamá' geconstipeerd is omdat ze een hele week alleen maar rijst heeft gegeten. Ok, als het zo zit...
Er wordt vanalles geprobeerd om 'mamá' te laten 'gaan': roepen dat ze zich moet concentreren, haar aansporen om te duwen en tot slot wordt er zelfs een liedje gezongen dat eindigt met de woorden: 'de hele wereld zit in de stront'. Nu hou ik het echt voor bekeken, dit is niet mijn idee van een leuke avond vol cultuur. Ik ben geen fan van 'kak-en pishumor'. Een blik opzij zegt me dat vriendin P. er net zo over denkt. We zijn nog even dapper en proberen ons te concentreren. Maar de vele versprekingen en het zwakke acteertalent kunnen ons echt niet bekoren. Eén van de acteurs probeert te spreken met een Italiaans accent, maar het klinkt als een Belg die een Nederlands sprekende Marokkaan probeert na te doen (en dit is geen racistische noot, integendeel!). Een actrice zingt een Italiaans lied; haar stem is mooi, maar het Italiaans om van weg te lopen. En dat besluiten we ook te doen; ons plan is om te wachten tot het pauze is. Bevrijd en opgelucht beginnen we te giechelen als twee tienermeisjes die gaan ontsnappen tijdens de schoolvoorstelling.
Gelukkig wordt ons geduld niet lang op de proef gesteld: de pauze wordt aangekondigd en wij rennen weg... We vluchten
Zorba binnen en besluiten de avond op een fantastische manier: een heerlijke mezze met een glaasje witte wijn en Griekse live muziek. Kali orexi!
