Mijn vader: pedagoog, schilder, dichter en nog zo veel meer...

Dokter

Dokter schrijft u mij een roze bril
in plaats van prolopa
en eldepryl.
Voor het tekort aan dopamine,
vandaag geen merapexine.
Ik had liever, als het kan,
voortaan een doosje tederheid,
een prikje blijheid en een lach,
een knuffel drie maal per dag,
een aai,
een zoen, voor en na het eten,
een flesje zonneschijn
en wat vriendschap tegen eenzaam zijn

Schrijft u mij een briefje
voor een glimlach,
een teder gebaar,
een dosis lieve woordjes,
een streling door mijn haar,
iemand die zegt:
ik heb je lief.

Weet je, deze kleine dingen,
heel simpel en naïef,
zijn de beste medicijn
om even gelukkig te zijn.


Marco

Ode aan mijn ex-liefjes

Ik beken: ik heb nog een soft spot voor enkele ex-liefjes. Alleen maar voor degene die het echt waard waren. En die soft spot wil niet zeggen dat ik nog smachtend naar hen verlang. Neen, ik denk gewoon af en toe met een weemoedige glimlach op mijn lippen terug aan de leuke en spannende momenten die ik met hen doorbracht.

Zo was er bijvoorbeeld A., de Amerikaan die al 3 jaar in België woonde, maar die, zoals het een echte Amerikaan (of Waal of Fransman of Duitser) betaamt geen woord Nederlands sprak (Frans trouwens ook niet). Wonder boven wonder - of toch niet helemaal, want hij was met een Zweedse schone getrouwd - sprak hij wel vloeiend Zweeds, en zelfs accentloos, voor zover ik daarover kon oordelen. En ja, die Zweedse was lang en blond en knap en slank, maar bedroog hem tevens met zijn beste vriend.
Anyway, 'we ended up' in een 'liaison' en aangezien ik toen in Rome woonde, werd dat een behoorlijk internationaal gebeuren. Nog internationaler en nog veel leuker, werd het toen hij verhuisde naar Barcelona, zonder de Zweedse schone! Zij hokte intussen samen met haar / zijn beste (ex-)vriend. En gelukkig had Virgin toen vluchten Rome-Barcelona waar wij gretig gebruik van maakten.
Nu woont hij terug in Florida, mijn beachboy, en is hij getrouwd met een Venezolaanse schone die samen met hem de orkanen het hoofd biedt. Ja ja, hij houdt het internationaal... maar spreekt nog steeds geen woord Spaans... op Gavà en Melocoton na, wat de namen van hun twee katten zijn. Hij heeft ondertussen ook een dochtertje van ongeveer dezelfde leeftijd als Princess M. en we proberen elkaar de loef af te steken met foto's van onze prinsessen. Ik ben blij dat hij gelukkig is; ik ben blij dat hij af en toe nog aan mij denkt; ik ben blij dat we we nog contact hebben.
By the way: de Zweedse schone heette Erica...

Ja ja, die ex-liefjes van me... Ik heb er net een aantal 'teruggevonden' via LinkedIn en allemaal zijn ze getrouwd met kids. Grappig om te horen dat zelfs de meest stoere en onverschillige venten nu stralen als ze over hun wondertjes praten. Fijn te horen dat ze allemaal gelukkig zijn en zo trots op hun kids zijn. Het kan verkeren...

Burgertrutje of coole griet?

Geschreven in juli 2006 en nu net teruggevonden:
Verandert een kind je leven? Goh, wat moeilijk. Ja, ongetwijfeld. Maar het is ook een geruststelling: alles draait niet meer om jou en dat is een welkome verandering na al die jaren vol egocentrisme en twijfels als “Is mijn kont niet te dik in deze broek?”. Ha ha, nu weet je gewoon dat je kont (én je buik trouwens) te dik is in alle broeken; je bent al blij dat je een broek hebt waarvan je de rits dicht krijgt. En als die broek dan toevallig niet meteen vol spuug of baby-eten hangt, is het een geslaagde dag!
De liefde voor je kind zo allesoverheersend; je kan het gewoon niet omschrijven. Het is alsof een groot stuk van je hart ineens handen en voeten heeft gekregen en een heel eigen leven gaat leiden. Als dat stuk hart – je kind dus - pijn heeft, lijd jij even erg; is dat stuk hart ergens anders, zeurt er een gevoel van onbehagen door je dat pas stopt als het stukje hart weer heelhuids bij je is. Ooit las ik “Vanaf het moment dat je kind geboren is, zal er geen dag meer voorbij gaan zonder dat je je ongerust maakt over je spruit – of die spruit nu 4 maanden of 40 jaar is” – en sinds ik zelf een pracht van een dochter heb, weet ik dat dit oh zo waar is. Ik, die nochtans bij mezelf nooit veel moedergevoelens wist te bespeuren, ontpop me tot een ware tijgerin als het om mijn prinses gaat. Ik blijk een enorm bezorgde moederkloek te zijn die bij het minste kuchje naar de dokter rent. Verbazing alom; zowel bij mezelf als bij mijn omgeving. Raar dat het moederschap een totaal ander persoon van je maakt. Was ik vroeger onbezorgd, onbesuisd, een beetje een waaghals, een flierefluitertje en een zeer chaotisch persoon; dan ben ik nu een echte piekerprinses geworden; constant ongerust over alles wat kan mis gaan. Allerlei rampenscenarios flitsen ’s nachts door mijn hoofd. Ik maak denkbeeldige lijstjes van boodschappen en huishoudelijke taken in plaats van een poging te doen om in slaap te vallen. Ik wil nu zoveel mogelijk structuur en stiptheid in ons leven, heb een schema voor het huishouden (schema? Ik? Aaarrghhhhh!!) en strijk nu zelfs lakens, kussenslopen en mijn dochters onderbroekjes die de grootte hebben van een zakdoekje. (Ja, zelfs die zakdoekjes worden gestreken!) Onze vakanties brengen we niet meer door in Cuba of Nepal, maar in Centerparcs of – nog rustiger én goedkoper – Landal Greenparks. Ben ik dan helemaal veranderd in zo’n burgertrutje? Neen hoor, want ik maak – na de boodschappenlijstjes– volop plannen om over een jaar of tien met mijn dochter naar Nepal (waar mijn kinderwens het licht zag) te gaan. Ik wil haar laten zien hoe goed zij het heeft en haar solidariteit en medeleven bijbrengen. Verder wil ik samen met haar Spaans gaan leren in Salamanca, salsa dansen in Cuba en Kreta verkennen op een brommertje. Dat doen burgertrutjes toch niet? Of wel soms? Zit er toch nog een ietsiepietsie stukje coole griet in mij verstopt?

En terwijl ik deze wilde plannen op papier zet, geniet ik van een koel wit wijntje. ’t Is tropisch heet, dochterlief doet haar middagdutje, manlief is gaan golfen en ik zit hier in mijn uppie op het terrasje van onze kinderbungalow – mét beveiligde stopcontacten én traphekje - in Landal Greenparks Hoog Vaals… Heerlijk toch, niet?