De snelle keuken

Een receptje voor de liefhebbers van de snelle keuken: gezond, eenvoudig en altijd lekker: quiche. Dit keer maak ik een quiche met gerookte zalm en broccoli.
Men neme:
- een kant-en-klare bladerdeeg bodem: op een ovenschotel leggen en doorprikken
- 3 eieren: klutsen met kruiden naar keuze en 200ml room en ongeveer 150g geraspte kaas eronder roeren: ik neem altijd wat restjes kaas, dit keer was het Gouda, Emmenthal en Mozzarella, maar ook andere variaties zijn lekker. Handig en snel is zo'n gratin-mix.
- broccoli (ongeveer één stronk) stomen en een beetje prakken, daarna op de deegbodem verspreiden
- gerookte zalm (200g) in reepjes snijden en over de broccoli leggen
- het kaas-room-ei-mengsel erover gieten
- eventueel nog wat bijkruiden
- alles de oven in: zo'n 15 minuten op 200°

Smakelijk!

Het makkelijke aan zo'n quiche is dat hij natuurlijk heel snel klaar is en dat je al je restjes erin kwijt kan. Kindjes en volwassenen eten het graag en als je toch een overschotje hebt, is dat de volgende dag (koud of opgewarmd) nog lekkerder. Nog een voordeel: je kan er groenten in 'verstoppen' :)

Lekkere combinaties:
- broccoli met spekblokjes
- spinazie met geitenkaas
- prei met spekblokjes (of hamblokjes)
- prei met witloof en roquefort
- tomaten, courgette, look, mozzarella en parmezaanse kaas
- zalm en asperges
- champignons, tomaten en courgettes

Even stil

na het lezen van dit prachtige boek! Met heel veel dank aan Karin!

En morgen komt Tobie Lolness: Op de vlucht toe, ik ben al benieuwd.

Happy Valentine!

To colour or not to colour

Ik ben een vent in het diepst van mijn gedachten. 't Is te zeggen enkel en alleen als ik naar de kapper moet. In tegenstelling tot de meeste vrouwen heb ik er een hekel aan. Ik blijf en blijf het uitstellen en doe in tussentijd zelf een paar abominabele pogingen (beetje knip- en kleurwerk) om het bezoek nog wat langer uit te stellen. Als ik uiteindelijk dan toch besluit te gaan, voel ik me als een veroordeelde die naar de elektrische stoel geleid wordt. Mijn vrees voor kappers is weliswaar gegrond. De verhalen over de 'coupe castrol' en het soi-disant 'punky' kapsel van in mijn jonge jaren ga ik u besparen. Wel wil ik het even hebben over de dag van mijn 35e verjaardag. Die avond had ik 8 vriendinnen uitgenodigd voor een verrassingsetentje. Ik vond 35 wel een hele mijlpaal, dus ik wou er een leuke, gedenkwaardige avond van maken en vooral: ik wou er supergoed uitzien. Een bezoekje aan kapper en schoonheidsspecialiste mocht dus natuurlijk niet ontbreken. Bij de kapper ging er iets mis waardoor de koperen highlights die ik zo begeerde, fluo-oranje slierten werden. Ze bekenden meteen dat ze een foutje gemaakt hadden en besloten het hele proces over te doen. Vijf uur later stapte ik bijna huilend buiten, maar wel als trotse bezitster van nog steeds redelijk fluo-oranje strepen. Te laat voor de schoonheidsspecialiste, kapsel één grote flop, het begon al goed. Gelukkig was de rest van de avond wel een succes: al mijn liefste vriendinnen waren er en ze waren zo tactvol om te zeggen dat mijn haar echt niet zo'n ramp was als ik dacht. Het werd dus toch nog een leuke avond, al hield ik er wel een kappersfobie aan over. Sinds die dag kwam er geen enkele kapper meer met kleur aan mijn haar. Ik deed het zelf wel, met wisselend succes, maar altijd beter dan toen die dag.
Tot ik twee jaar later eens goed in de spiegel keek. Wat was dat? Mijn eerste grijze (allé, 't was eerder een zilveren, maar bon) haar. Aaaaarghhhhh.... En een stemmetje zei me dat ik nu misschien toch wel eens terug naar de kapper moest voor een kleuring. Had ik dat stemmetje maar genegeerd! Want ik ging dus naar de kapper (niet dezelfde als twee jaar voordien, hoor) en zei vol vertrouwen: 'Chocoladebruin met lichtbruine lokken, geen koper, geen rood, geen mahonie, geen acajou. Niets wat ook maar in de verste verte op rood lijkt. Ik wil dus geen rood'.
So I laid back and relaxed. Tot ik de kleur van het mengsel zag: paars. Als doe-het-zelver op gebied van haar kleuren weet ik dat paars rood betekent. Volgt u nog? Ik zei dan ook meteen nog maar eens dat ik absoluut geen rood, geen koper noch iets anders van die lijst wilde. 'Neen, neen, maak u maar geen zorgen, u moet absoluut niet verder gaan op de kleur van de haarverf', waren de 'geruststellende' woorden. Relaxen kon ik niet meer. Gespannen als een veer zat ik in mijn stoel het verdict af te wachten. Ik was er beter uitgevlogen en onder de kraan gedoken, want ergens wist ik al zo wat het resultaat zou zijn. Wat denkt u? Ja, juist: donkerrood haar (mahonie) met oranje slierten. Woedend zei ik: 'En u gaat me nu ook zeker zeggen dat ik kleurenblind ben en dat dit geen rood of oranje is!' Waarop ze dan nog durfde antwoorden: 'Oh, maar ik vind het heel mooi, hoor.' Ik nog woedender: 'Uw mening doet er hier helemaal niet toe; ik had duidelijk gezegd geen rood, oranje of wat dan ook en wat is dit volgens u?' De aanwezige oude dametjes (met krulspelden in het haar) draaiden zich allemaal vlug om, bang om iets van het schouwspel te missen. De baas werd er vlug bijgehaald en wilde meteen mijn haar opnieuw kleuren. Ik was zo woedend en had helemaal geen zin meer om daar nog eens twee uur te zitten. Ik 'mocht' dan een paar dagen later terugkomen en dan zouden ze het opnieuw doen. De kleuring moest ik dit keer niet betalen (hallelujah), maar als ik dan terug ging, zouden ze het wel aanrekenen. Wat een service toch, hé :)
Natuurlijk was er geen haar op mijn hoofd (hoe toepasselijk) die eraan dacht om terug te gaan. Ik sloot - weeral - een pact met mezelf: geen kapper meer aan mijn haar met kleur! Toen ging ik zelf aan de slag: eerst iets ontkleurends op de oranje lokken, laten inwerken en nadien een donkerbruine kleur over het hele zootje. Oeps, vergat ik toch wel eerst die ontkleurende crème uit te spoelen. Resultaat: geen oranje lokken meer, maar wel een hele lichtblond-oranje zijkant. Getver, ik zag er niet uit. Vlug een sjaaltje om mijn hoofd, creoolse oorringen aan om de hele hippielook compleet te maken en naar de winkel om kleurshampoo! Dan vlug naar school om Princess M. af te halen en hopen dat de andere mama's niet denken dat ik compleet geschift ben geworden. En 's avonds begonnen we opnieuw: eerst donkere verf dit keer op de fluo lokken, even laten inwerken en de rest van de verf over mijn hele hoofd. Bang afwachten... Het resultaat: de fluo lokken zijn min of meer weg en ik heb nu een mooie... mahonierode haarkleur! Een beetje zoals toen ik net van de kapper kwam, maar dan zonder de oranje lokken :)
Volgende week maar eens opnieuw kleuren, zeker?!

Vakantie

Oef, de krokusvakantie is voorbij. Alle kids weer naar school en alle mama's kunnen weer even uitblazen. Want de tijd dat dat vakantie ook echt vakantie betekende, verdween gelijktijdig met de komst van Princess M.
Deze krokusvakantie was extra zwaar omdat Mister H. weeral in Seattle verbleef. Ik had voordien al nachtmerries over hoe ik in godsnaam Princess M. twee hele weekends en een volledige week full time zou kunnen entertainen.
Vriendin P. bracht de oplossing: haar zoontje X. zou op krokus-dansstage gaan. Een hele voormiddag dansen en knutselen, wat is er nu leuker voor kinderen? Heel even twijfelde ik nog, want Princess M. en ik slapen graag eens uit. En aangezien de dansstage om 9u begon en in Leuven doorging, betekende dat: nog vroeger opstaan dan wanneer we naar school moeten. Mijn angsten over een slapende prinses wakker schudden en met een pesthumeur meesleuren naar de dansschool bleken ongegrond. Prinses M. stond om 2u en om 4u 's nachts naast mijn bed om te vragen of we nu naar de dansles gingen. Om kwart voor zeven (aaaarghhhhh) stond ze weer naast mijn bed met dezelfde vraag, dit keer met haar balletschoenen en tutu al in de aanslag. Zuchtend rolde ik uit mijn bed en begon aan de dagtaak: koffie, koffie en nog eens koffie. Tussen al de koffie door gaf ik Princess M. een ontbijt en een kattewasje en slaagde ik er ook nog in haar tasje met drankje en koek niet te vergeten. In de auto was ze uit volle borst aan 't zingen van "een prins met heel veel spieren".
De dansstage was een succes! Niet alleen kreeg Princess M. het eerste uurtje les van haar balletjuf van de andere dansschool, maar verder waren alle juffen superlief en voelde Princess M. zich meteen in haar nopjes. Na het eerste uurtje (ik was de eerste voormiddag daar gebleven om zeker te zijn dat alles goed ging), kwam ze snel even melden dat 'ze door moest gaan, want ze ging nu knutselen'! Ik jubelde in mezelf: 'Joehoe, morgen een voormiddagje vrij!'
Het werd een heerlijke week. Princess M. werd elke ochtend meer dan op tijd wakker en was meteen goed gehumeurd. Elke dag werd ze weer een stapje volwassener en zelfstandiger. De laatste dag van de dansstage werd ze zelf zo stoutmoedig dat ze vriendje X. meetrok naar het onthaal en probeerde om snoepjes te kopen zonder geld :) En dan die blik in hun ogen... net Bonnie en Clyde.
Ook voor mij was het een fijne week. Ik had de voormiddagen om vlug het hoogstnodige in het huishouden te doen en ben zelfs eens naar de nieuwe zomercollecties gaan kijken. Op vrijdag was het helemaal feest: Princess M. mocht 's avonds bij oma gaan logeren en ik met vriendin P. naar een concert van Yevgueni. Eindelijk weer wat pret voor mama. Het werd het hoogtepunt van de week! (zie eerdere post)
Maar het feest was nog niet gedaan: als kers op de taart stond er zondag een Kabouter Plop-show op het programma, gevolgd door een uurtje spelen in Plopsa Indoor. De vreugde kon niet op.

Yevgueni - the concert

Gisteren was het zover: mijn allereerste concert van Yevgueni! Ik kan niet zeggen dat ik er reikhalzend naar uitgekeken had, want vriendin P. en ik zagen dinsdag tijdens een wandeling door Leuven heel toevallig dat Yevgueni diezelfde vrijdag in de stadsschouwburg optrad. Er waren zelfs nog plaatsen vrij, weliswaar de allergoedkoopste, but who cares, dachten wij toen. We hadden plaatsen op het derde balkon, helemaal bovenaan dus. Dat we toch niet meer zo jong waren als we ons voelden, werd al vlug duidelijk: puffend en zuchtend klommen we de - voor ons ontelbare - trappen op. Als twee verstokte rokers waren we helemaal buiten adem toen we eindelijk boven waren. Eenmaal in onze stoeltjes gezeten, werd het ons al vlug duidelijk dat dit inderdaad de goedkoopste plaatsen waren. We werden al snel omringd door een hoop studenten en/of alternativo's (lees dreads en geitewollen sokken). Bovendien keken we letterlijk neer op het podium dat bijna helemaal onder ons lag. Zo onder ons dat we het voorste gedeelte niet eens konden zien. Van zo stijl naar beneden te kijken, kreeg ik een acute aanval van hoogtevrees en ook vriendin P. zag het even niet meer zitten. Gelukkig konden we ontsnappen naar een iets lager gelegen zijkant, waar we, geleund over de balustrade, toch iets meer van het fijne schouwspel zagen. En we zagen bovendien twee lege plaatsen op rij één. Een driest plan ontsproot in mijn brein. Vriendin P. was er meteen voor gewonnen. Na de pauze namen wij dus koelbloedig plaats op de twee lege zitjes op rij één. Eerst een beetje onwennig, met de hete adem van ontdekking in onze nek, nadien relax en onbezonnen, genoten we van het yummie uitzicht.
Ja ja, Klaas en zijn companen mogen er zijn. Ze blazen kleinkunst weer leven in, maar voegen er tevens wat folk, chanson en pop aan toe. Ingetogen, intieme nummers met straffe boodschappen (Honger, Marcel) werden afgewisseld met vrolijke meezingers (Eenzaam met jou, Morgen komt ze thuis, Kannibaal). De intieme momenten werden nog mooier met hetgene wat Geert Noppe zo wondermooi deed op zijn vleugelpiano. Enkele nummers kregen als afsluiter een stevige elektrische gitaarsolo die ons hart sneller deed slaan. Way to go, Patrick.
Ach, het was een wondermooie avond; de muziek, het decor, de droge humor van Klaas, zijn mooie uitspraak, zijn typische stem die ergens ver aan Wim de Craene doet denken, de spookradio in de Vox. Hun laatste nummer was hun eerste nummer: Als ze lacht. Nadien werden ze nog twee keer teruggeroepen door het publiek. Ze brachten als bisnummers het folkachtige Mama, ik wil papa (ook weer een nummer met een straffe boodschap tegen de moderne 'm'as-tu vu-maatschappij') en Louis Neefs' Geef me een bloem. En weer werden ze teruggeroepen. Omdat hun nummers toen 'op' waren, brachten ze een hilarische versie van Manzijn: het eerste deel was gewoon hetzelfde als altijd, maar na een spacey intermezzo werd het lied op een sneller tempo gespeeld en gezongen (met bijhorend hoog versneld stemmetje). Echt hilarisch, de zaal lag plat van het lachen.
Het was een avond om nooit te vergeten; een intieme avond in een wondermooi decor; een lach, een traan; ontroering en bovenal: trots omdat Vlaanderen zo'n talent heeft!