To colour or not to colour

Ik ben een vent in het diepst van mijn gedachten. 't Is te zeggen enkel en alleen als ik naar de kapper moet. In tegenstelling tot de meeste vrouwen heb ik er een hekel aan. Ik blijf en blijf het uitstellen en doe in tussentijd zelf een paar abominabele pogingen (beetje knip- en kleurwerk) om het bezoek nog wat langer uit te stellen. Als ik uiteindelijk dan toch besluit te gaan, voel ik me als een veroordeelde die naar de elektrische stoel geleid wordt. Mijn vrees voor kappers is weliswaar gegrond. De verhalen over de 'coupe castrol' en het soi-disant 'punky' kapsel van in mijn jonge jaren ga ik u besparen. Wel wil ik het even hebben over de dag van mijn 35e verjaardag. Die avond had ik 8 vriendinnen uitgenodigd voor een verrassingsetentje. Ik vond 35 wel een hele mijlpaal, dus ik wou er een leuke, gedenkwaardige avond van maken en vooral: ik wou er supergoed uitzien. Een bezoekje aan kapper en schoonheidsspecialiste mocht dus natuurlijk niet ontbreken. Bij de kapper ging er iets mis waardoor de koperen highlights die ik zo begeerde, fluo-oranje slierten werden. Ze bekenden meteen dat ze een foutje gemaakt hadden en besloten het hele proces over te doen. Vijf uur later stapte ik bijna huilend buiten, maar wel als trotse bezitster van nog steeds redelijk fluo-oranje strepen. Te laat voor de schoonheidsspecialiste, kapsel één grote flop, het begon al goed. Gelukkig was de rest van de avond wel een succes: al mijn liefste vriendinnen waren er en ze waren zo tactvol om te zeggen dat mijn haar echt niet zo'n ramp was als ik dacht. Het werd dus toch nog een leuke avond, al hield ik er wel een kappersfobie aan over. Sinds die dag kwam er geen enkele kapper meer met kleur aan mijn haar. Ik deed het zelf wel, met wisselend succes, maar altijd beter dan toen die dag.
Tot ik twee jaar later eens goed in de spiegel keek. Wat was dat? Mijn eerste grijze (allé, 't was eerder een zilveren, maar bon) haar. Aaaaarghhhhh.... En een stemmetje zei me dat ik nu misschien toch wel eens terug naar de kapper moest voor een kleuring. Had ik dat stemmetje maar genegeerd! Want ik ging dus naar de kapper (niet dezelfde als twee jaar voordien, hoor) en zei vol vertrouwen: 'Chocoladebruin met lichtbruine lokken, geen koper, geen rood, geen mahonie, geen acajou. Niets wat ook maar in de verste verte op rood lijkt. Ik wil dus geen rood'.
So I laid back and relaxed. Tot ik de kleur van het mengsel zag: paars. Als doe-het-zelver op gebied van haar kleuren weet ik dat paars rood betekent. Volgt u nog? Ik zei dan ook meteen nog maar eens dat ik absoluut geen rood, geen koper noch iets anders van die lijst wilde. 'Neen, neen, maak u maar geen zorgen, u moet absoluut niet verder gaan op de kleur van de haarverf', waren de 'geruststellende' woorden. Relaxen kon ik niet meer. Gespannen als een veer zat ik in mijn stoel het verdict af te wachten. Ik was er beter uitgevlogen en onder de kraan gedoken, want ergens wist ik al zo wat het resultaat zou zijn. Wat denkt u? Ja, juist: donkerrood haar (mahonie) met oranje slierten. Woedend zei ik: 'En u gaat me nu ook zeker zeggen dat ik kleurenblind ben en dat dit geen rood of oranje is!' Waarop ze dan nog durfde antwoorden: 'Oh, maar ik vind het heel mooi, hoor.' Ik nog woedender: 'Uw mening doet er hier helemaal niet toe; ik had duidelijk gezegd geen rood, oranje of wat dan ook en wat is dit volgens u?' De aanwezige oude dametjes (met krulspelden in het haar) draaiden zich allemaal vlug om, bang om iets van het schouwspel te missen. De baas werd er vlug bijgehaald en wilde meteen mijn haar opnieuw kleuren. Ik was zo woedend en had helemaal geen zin meer om daar nog eens twee uur te zitten. Ik 'mocht' dan een paar dagen later terugkomen en dan zouden ze het opnieuw doen. De kleuring moest ik dit keer niet betalen (hallelujah), maar als ik dan terug ging, zouden ze het wel aanrekenen. Wat een service toch, hé :)
Natuurlijk was er geen haar op mijn hoofd (hoe toepasselijk) die eraan dacht om terug te gaan. Ik sloot - weeral - een pact met mezelf: geen kapper meer aan mijn haar met kleur! Toen ging ik zelf aan de slag: eerst iets ontkleurends op de oranje lokken, laten inwerken en nadien een donkerbruine kleur over het hele zootje. Oeps, vergat ik toch wel eerst die ontkleurende crème uit te spoelen. Resultaat: geen oranje lokken meer, maar wel een hele lichtblond-oranje zijkant. Getver, ik zag er niet uit. Vlug een sjaaltje om mijn hoofd, creoolse oorringen aan om de hele hippielook compleet te maken en naar de winkel om kleurshampoo! Dan vlug naar school om Princess M. af te halen en hopen dat de andere mama's niet denken dat ik compleet geschift ben geworden. En 's avonds begonnen we opnieuw: eerst donkere verf dit keer op de fluo lokken, even laten inwerken en de rest van de verf over mijn hele hoofd. Bang afwachten... Het resultaat: de fluo lokken zijn min of meer weg en ik heb nu een mooie... mahonierode haarkleur! Een beetje zoals toen ik net van de kapper kwam, maar dan zonder de oranje lokken :)
Volgende week maar eens opnieuw kleuren, zeker?!