Yevgueni - the concert

Gisteren was het zover: mijn allereerste concert van Yevgueni! Ik kan niet zeggen dat ik er reikhalzend naar uitgekeken had, want vriendin P. en ik zagen dinsdag tijdens een wandeling door Leuven heel toevallig dat Yevgueni diezelfde vrijdag in de stadsschouwburg optrad. Er waren zelfs nog plaatsen vrij, weliswaar de allergoedkoopste, but who cares, dachten wij toen. We hadden plaatsen op het derde balkon, helemaal bovenaan dus. Dat we toch niet meer zo jong waren als we ons voelden, werd al vlug duidelijk: puffend en zuchtend klommen we de - voor ons ontelbare - trappen op. Als twee verstokte rokers waren we helemaal buiten adem toen we eindelijk boven waren. Eenmaal in onze stoeltjes gezeten, werd het ons al vlug duidelijk dat dit inderdaad de goedkoopste plaatsen waren. We werden al snel omringd door een hoop studenten en/of alternativo's (lees dreads en geitewollen sokken). Bovendien keken we letterlijk neer op het podium dat bijna helemaal onder ons lag. Zo onder ons dat we het voorste gedeelte niet eens konden zien. Van zo stijl naar beneden te kijken, kreeg ik een acute aanval van hoogtevrees en ook vriendin P. zag het even niet meer zitten. Gelukkig konden we ontsnappen naar een iets lager gelegen zijkant, waar we, geleund over de balustrade, toch iets meer van het fijne schouwspel zagen. En we zagen bovendien twee lege plaatsen op rij één. Een driest plan ontsproot in mijn brein. Vriendin P. was er meteen voor gewonnen. Na de pauze namen wij dus koelbloedig plaats op de twee lege zitjes op rij één. Eerst een beetje onwennig, met de hete adem van ontdekking in onze nek, nadien relax en onbezonnen, genoten we van het yummie uitzicht.
Ja ja, Klaas en zijn companen mogen er zijn. Ze blazen kleinkunst weer leven in, maar voegen er tevens wat folk, chanson en pop aan toe. Ingetogen, intieme nummers met straffe boodschappen (Honger, Marcel) werden afgewisseld met vrolijke meezingers (Eenzaam met jou, Morgen komt ze thuis, Kannibaal). De intieme momenten werden nog mooier met hetgene wat Geert Noppe zo wondermooi deed op zijn vleugelpiano. Enkele nummers kregen als afsluiter een stevige elektrische gitaarsolo die ons hart sneller deed slaan. Way to go, Patrick.
Ach, het was een wondermooie avond; de muziek, het decor, de droge humor van Klaas, zijn mooie uitspraak, zijn typische stem die ergens ver aan Wim de Craene doet denken, de spookradio in de Vox. Hun laatste nummer was hun eerste nummer: Als ze lacht. Nadien werden ze nog twee keer teruggeroepen door het publiek. Ze brachten als bisnummers het folkachtige Mama, ik wil papa (ook weer een nummer met een straffe boodschap tegen de moderne 'm'as-tu vu-maatschappij') en Louis Neefs' Geef me een bloem. En weer werden ze teruggeroepen. Omdat hun nummers toen 'op' waren, brachten ze een hilarische versie van Manzijn: het eerste deel was gewoon hetzelfde als altijd, maar na een spacey intermezzo werd het lied op een sneller tempo gespeeld en gezongen (met bijhorend hoog versneld stemmetje). Echt hilarisch, de zaal lag plat van het lachen.
Het was een avond om nooit te vergeten; een intieme avond in een wondermooi decor; een lach, een traan; ontroering en bovenal: trots omdat Vlaanderen zo'n talent heeft!