[Wijvenweek] - Wat hij niet begrijpt - Afrikaanse dans

Overmoedig had ik me ingeschreven voor een workshop Afrikaans dansen. Geen ervaring vereist. Alle niveaus welkom, vermeldde de flyer. Bij het binnenstappen van de zaal werd het me al snel duidelijk dat er niet veel beginners waren buiten ikzelf dan. Bij nader onderzoek bleek dat slechts één vijfde nog nooit in 't zwart gedanst had. De rest had matig tot veel ervaring en er waren zelfs dansleraars bij die zelf Afrikaanse dans doceerden. Slik, mijn zelfvertrouwen was al niet meer zo groot als toen ik de zaal binnenstapte.
Na een opwarming van bijna een uur, met haast onmenselijke buikspieroefeningen, was ik nog nét niet dood, dus over zelfvertrouwen dacht ik niet langer meer na. Overleven, overeind blijven, doorgaan was nu de boodschap. Nog twee uur te gaan... help!!!
Twee uur, twee liter water, vijf liter zweet en twee bloedende voeten later strompelde ik met mijn laatste krachten naar mijn auto. Alles deed pijn: het gaspedaal induwen, schakelen, in mijn achteruitkijkspiegel loeren.
Thuis aangekomen dook ik in een bad met jeneverbesolie - tegen pijnlijke gewrichten - en deed intussen het hele relaas aan Mister H. Maar waarom doe je daar dan aan mee als je zo moet afzien?, vroeg hij, terwijl hij vol afgrijnzen met gehavende voeten bekeek. Ach schat, dat begrijp jij toch niet., mompelde ik vermoeid.
En dames; begrijpen jullie het? Of niet?
Allé dan: een kleine visuele toelichting: dit was onze dansleraar!

[Wijvenweek] - Nog eens: mijn wijflijf

U mag uw bovenlijf blootmaken en dan op de tafel komen liggen. En dan leg ik mijn tong over u.
Wablieft?
En dan leg ik een molton over u, want het is hier nogal fris en voor de instrumenten is dat wel goed, maar voor de patiënten minder goed.
Ah ja.
En nu zal ik de lichten wat dimmen zodat ze niet zo erg in uw ogen schijnen.
En ineens is het donker. Ik ga rechtzitten, klaar om te schreeuwen, maar dan gaat het licht terug aan.
Sorry mevrouw, verkeerd knopje.
Grmbl...
De radiologe zal zo bij u zijn, en als ze niet meteen komt, maak u dan geen zorgen, we zullen u niet vergeten, hoor. Succes nog, mevrouw C.
't Is goed, verdomme, maakt da ge weg zijt.

Waar ben ik? Wat doe ik?
Ik lig klaar voor een echografie. Neen, geen heuglijke gebeurtenis; wel een staartje van een vorige mammo- en echografie. Een plekje dat ze toch graag wat nader willen opvolgen. Met andere woorden: stress, onzekerheid en angst in het kwadraat. Zeker nadat moeder borstkanker gehad heeft tijdens mijn zwangerschap. Alles is goed afgelopen, maar de angst blijft.
Ik lig daar dus, klaar voor het verdict. De radiologe komt binnen, stelt zich voor en begint eraan. Koude gel op de heuveltjes van Erica, het apparaatje dat zich wrijvend over de heuveltjes een beeld vormt van alles wat zich daar binnenin afspeelt... Het duurt te lang, ze zegt niets. 't Is van dat. Ik heb hét. Ze stopt met de rechterborst, tikt iets in op haar pc, zegt Mjah en Hmmm en begint aan de linkerkant. Getver, nu ben ik er zeker van; dit is slecht nieuws, anders zou ze toch wel zeggen Ok, dat ziet er goed uit, of zoiets. Neen?
Eindelijk. Ze heeft gedaan. Ik mag me schoonvegen. Alles ziet er ok uit, op het eerste zicht, maar ik ga nog even nameten en dan hoor je het wel van je gynecoloog, zegt ze.
Watte? Alles goed? Eerste zicht? Hallelujah! Dat is goed nieuws, nietwaar?
Ik haast me naar buiten en loop in mijn vreugde de rare verpleger bijna om.
Nog een fijne dag verder, mevrouw C. Ja, die kant uit. Goed thuis, mevrouw C.
Waarom doet die zo overdreven behulpzaam? Zou het dan toch slecht zijn?????

[Wijvenweek] - Kinderwens

Ik ben nooit één van die meisjes geweest die van kleins af aan al verkondigde dat ze later drie kinderen wilde. Integendeel: ik verkondigde altijd dat ik nooit zou trouwen en nooit kinderen zou willen. En dat bleef ik halstarrig volhouden. Nu had ik ook wel allemaal vriendinnen die zich heel afzijdig hielden van al dat kindergedoe. De biologische klok die begint te tikken op je dertigste? Niet bij mij, hoor. Op mijn dertigste had ik wel een andere klok die tikte: de klok van Ik wil iets nuttigs met mijn leven doen; ik wil het verschil maken. En dus nam ik al mijn vakantiedagen van mijn (goed betaalde) job in één keer op, voegde er (na veel gezeur, gezaag en gedreig met ontslag) nog een paar onbetaalde vrije dagen aan toe en vertrok voor bijna twee maanden naar Nepal. Ik ging er als vrijwilliger werken in een tehuis voor straatkinderen. Kinderen???? Iedereen die me goed kende en dit hoorde, zei het: 'Kinderen?'. Ja, ik snapte het zelf helemaal ook niet zo goed, want als er hier kinderen van eender welke leeftijd in mijn buurt kwamen, kreeg ik spontaan koude rillingen en de kinderen zelf (van eender welke leeftijd) begonnen te krijsen als ik nog maar naar hen keek. Maar ik had zoiets van 'Ja maar, het gaat daar anders zijn; die kinderen gaan lief zijn en dankbaar en niet zo van die verwende schepsels als er hier rondlopen.' Ok...
Daar aangekomen bleek het inderdaad allemaal heel goed mee te vallen; mijn fosterkindje (ik sponsorde al een paar jaar het tehuis en had dus een pleegkindje) vloog me in de armen en week de rest van mijn verblijf niet meer van mijn zijde. Ik hielp met huiswerk, poetste kindertandjes en waste kinderlijfjes alsof ik nooit iets anders gedaan had. 's Avonds las ik tientallen verhaaltjes voor in elke slaapzaal en deelde ik ontelbare nachtkusjes uit. Ik troostte gekwetste knietjes, streek schooluniformpjes en huilde mee met eerste liefdesverdrietjes.
En toen kwam ik terug thuis... De eerste avond huilde ik mezelf in slaap; de tweede avond huilde ik nog meer; de derde avond huilde ik niet meer. Ik had een plan; dat plan was een kind. Eerst wilde ik een lief Nepaleesje adopteren en een beter leven geven. Toen, geheel onverwachts, kwam Mister H. in mijn leven. En toen had ik een kind. Neen, grapje! Mister H. zag een kind helemaal zitten, maar dan wel een kind van ons twee. En daar was ze dan: mijn kinderwens, in volle glorie.
Dank u, Shangrila Home! Zonder jullie was Princess M. er nooit geweest!

[Wijvenweek] - De Roomba en mijn huishouden

Hij maakt al bijna een week deel uit van ons gezin en ik moet zeggen dat de algemene properheid én sfeer er serieus op verbeterd is. Mijn rug heeft ook baat bij zijn ijver; niet langer meer op je knieën liggend onder de bedden stofzuigen: zalig!
Deze week is het hele huis al drie keer volledig gestofzuigd; volgens mij is dat hier echt een record! Plus, als ik hem zo vlijtig bezig zie, voel ik me schuldig en begin ik ook snel vanalles te doen.
Enige nadelen: Princess M. en ik praten tegen de Roomba alsof het een hondje is: 'Kijk eens, daar ligt nog een pluisje!', 'Neen, neen, niet onder die radiator, daar kan je je pijn doen.', 'Allé hup, en nu onder de kast!'.
Verder heb ik al:
1. Zijn stekker helemaal scheefgeduwd met het al te vlijtig verschuiven van de sofa
2. Zijn zwenkwieltje opgezogen met de Dyson (Foei, stoute Dyson!)
3. Een grote kras op zijn carrosserie gemaakt omdat ik hem eens goed wou opblinken...

Maar verder zijn we nog dikke vriendjes. En ik heb nog geen aandelen, maar toch raad ik alle luie en andere wijven aan om zo'n formidastisch speeltje te kopen. Zoveel meer tijd om koffie te drinken en te bloggen :))

[Wijvenweek] Irritaties

Alles went behalve een vent is de titel van een verhalenbundel van Yvonne Kroonenberg. Wat een wijze vrouw!
Mister H. vertrekt voor een paar dagen naar Amsterdam. Als hij weg is en ik in de douche sta, zoek ik naar mijn shampoo. Weg, nergens meer te vinden. Mee in de koffer van Mister H. Tja, als je als man moet kiezen tussen een neutrale shampoo van Yves Rocher, een andere neutrale shampoo van Nivea of een mooi gekleurde en heerlijk fruitig geurende shampoo van Herbal Essence voor gekleurd haar, dan is de keuze snel gemaakt, nietwaar? Diepe zucht.

[Wijvenweek] - Mijn wijflijf

Nog even en het is zo ver. Nog enkele weken in blijde verwachting vertoeven. Nog een beetje lijden en smachten. Nog een beetje zeuren, zagen en doordrammen.
En dan, beste wijven, hoop ik na zoveel jaren terug 60kg te wegen. Het is erg met me gesteld: ik droom 's nachts van de gezonde maaltijden die ik de dag nadien ga bereiden; wat ik allemaal kan eten zonder mijn wijflijf weer te voorzien van lovehandles. Ik droom van al de kleren in mijn kleerkast die ik nu eindelijk zal kunnen dragen (te klein gekocht, want ik ga toch wat vermageren, kent u dat?).
Ik zie 's nachts de nieuwe garderobe die ik me ga aanschaffen zodra ik mijn streefgewicht bereikt heb; die zachte, prachtige, veel te dure laarzen en natuurlijk de bijpassende al even dure handtas. Strakke jurkjes in zijde en andere luxueuze stofjes, een hele hoop skinny jeansbroeken met een nog grotere hoop zijden topjes voor erbij.
Nog even doorbijten... en dan moet ik een plan bedenken om op korte tijd héél veel geld te verdienen. Maar dat zijn zorgen voor later.

Wijvenweek

Vrouwen, 't is wijvenweek! Alle remmen los en geniet ervan.

Roomba - part four

Net ontdekt dat de zetels eigenlijk iets te laag zijn (en de salontafel ook), dus de Roomba kan er nét niet onder. Hoe moet ik vanavond aan Mister H. gaan uitleggen dat hij de zetels en de salontafel 5cm moet verhogen? Iemand tips?

Is het normaal

dat ik zin heb om een 'I love my Roomba'-sticker op mijn auto te kleven?
En hij heeft nog niet eens zijn job gedaan. Maar ik zie hem daar zo blinken in zijn hoekje, vastgelijnd aan zijn laadstation, en ik voel me ineens niet meer zo alleen thuis ;)

Roomba - vervolg

Ok, ik heb al één negatief punt ontdekt; ik ben niet van YouTube weg te slaan, want die filmpjes van de Roomba versus honden zijn zo grappig! roloog ;)

Welkom!

Er is een nieuwe telg in ons gezin. I proudly present:
Mr. (of is het Mrs.?) Roomba. Ja ja, 'Niets doen is hard werken', zei Oscar Wilde. En om dit in ere te houden, heb ik mezelf getrakteerd op zo'n superstofzuigrobot. Ha, ik kijk al uit naar een leven zonder stofzuigen... én naar een proper huis! Mr. Roomba is net geleverd, jammer genoeg moet hij nu nog netjes 16 uur gaan opladen (16 uur, zo lang....), dus ik kan u nog niet melden of het een goede beslissing was. In elke geval kan mijn humeur niet meer stuk vandaag!

- Wordt vervolgd -

De meester is niet meer

Of je hem nu graag leest of niet, je kan er niet om heen: Hugo Claus was en is een groot man in onze Nederlandstalige literatuur. Naar aanleiding van zijn dood wijdt De Morgen een hele bijlage aan hem. Ik heb ervan genoten. Geniet even mee:

Van Hugo Claus heb ik geleerd dat de enige plek waar een mens verdraagzaam kan zijn de ruimte is die geboden wordt door vrienden en maîtresses. Dank, nobele meester.

(Hugo Camps)

Als het schrijven sukkelt, leest men even Claus. Daarna schrijft men altijd beter. Als het schrijven schijnbaar schittert, leest men even Claus. Daarna schrijft men altijd beter niet meer.

Claus is honderd stemmen. Dat is al duizend-en-een keer gezegd.

Hoe lang is het geleden dat ik zo verbluft ben geweest door een tekst. Zo met stilheid geslagen. Zo door de taal uit de tijd gehaald. Ik weet het niet meer.

(Bernard Dewulf)

Als over honderd jaar nog een of andere krolse minnaar een van mijn regels in het oor van zijn geliefde zou fluisteren, dan zou mij dat wel behagen, ja.

Schrijven is knutselen, niet de vloed van de ziel weergeven.

Nu weet ik hoe moe en melig na het loom vrijen
zij 's ochtends bijna schroomvallig haar hoofd vooroverboog,
een eend die over het meer gleed en aan 't water nipte
en toen duikelde naar mij en hapte en nooit meer.
(Hugo Claus 1929 - 2008)

Trots...

op mezelf! Eindelijk ben ik terug op het gewicht van voor mijn zwangerschap! En neen dames, ik ben niet zo één van die onuitstaanbare wichten die amper vijf dagen na de bevalling weer in hun skinny jeans kunnen. De oorzaak van mijn kilootjes teveel wordt binnenkort vier jaar.
Vier jaar ben ik dus te dik geweest (eigenlijk bijna vijf, want dat extra gewicht van 24kg tijdens de zwangerschap was ook niet bepaald een lolletje), heb ik me slecht in mijn vel gevoeld, heb ik aan emo-eten gedaan en niet aan sport (ah neen, want om te sporten moet ik me eerst goed in mijn vel voelen, anders begin ik er niet aan).
Ik had wel een paar minieme WW-pogingen gedaan en dat hielp wel een beetje, maar het ging me allemaal te traag en lekker eten kan toch zo lekker zijn. En dan spreek ik nog niet van 'den drank'... Geloof me: 'den drank' is wel degelijk 'den duvel'!
Maar allé, na veel lovende kritieken en succesverhalen gelezen te hebben over het proteïnedieet, besloot ik het te proberen. Neen, ik wilde niet proberen: ik ging ervoor! Wonder boven wonder bleek het makkelijk te zijn. En dat voor iemand die al honger krijgt als ze het woord dieet hoort! Het mooie aan dit dieet is dat je helemaal geen honger moet lijden; je mag de hele dag door bepaalde groenten en soep eten, dus dat is al mooi meegenomen. De proteïnemaaltijden zelf (omeletten, soepjes, pudding, chili, spaghetti bolognaise,...) mag je ook aanvullen met groenten. De eerste dagen voelde ik me walgelijk gezond. Om toch maar geen honger te hebben, at ik elke dag minstens een kilo groenten. Na een paar dagen raak je het gewoon en ga je vanzelf iets minder eten. Het is wat zoeken, sommige produkten zijn lekker, andere zijn echt niet te vreten. Je kan zelfs speciale chips en sojanootjes bestellen... hmmmm, zo had ik toch nog mijn zoute knabbeltje s avonds.
Je ziet en voelt ook snel resultaat; als je het dieet doet zoals het hoort, kan je de eerste week zo'n vier kilo verliezen. Het mooie is dat je huid er niet van gaat hangen; integendeel, mijn huid voelde aan alsof ik elke dag van die gladmakende anti-cellulitiscrème gesmeerd had.
Op een maand tijd ben ik nu zo'n vijf kilo kwijt. Ok, niet zo spectaculair, maar ik moet er wel aan toevoegen dat ik bijna elke avond nog een glaasje (en soms een paar glaasjes) cava gedronken heb, wat in principe niet mag. Bovendien ben ik één weekend gestopt en heb ik alles gegeten waar ik zin in had (frietjes, Griekse mezzé, curryworst,...). Ik ben dus echt wel een tevreden vrouw. Nu nog een weekendje met etentjes proberen door te spartelen en maandag gaan we voor de laatste kilootjes. Als ik terug 60kg weeg, mag ik van mezelf eens goed gaan shoppen. Als dat geen doel is!