Rest in peace, Jan.

Jan Wolkers is niet meer en dat nieuws maakt me even stil.
Mijn vader was een grote fan van hem en trotse bezitter van al zijn boeken. Op mijn veertiende had ik een onstilbare honger naar leesvoer en las ik Een roos van vlees . Ik was er helemaal ondersteboven van en al snel las ik de rest van zijn schrijfsels. Soms vond ik hem te cru, te wreed; maar altijd bleef hij voor mij geniaal. Zo'n talent, zo'n persoonlijkheid, zo'n durf, zo'n groot hart. Een roos van vlees is altijd mijn favoriet gebleven.
Vaak, als ik antwoordde op de vraag wie mijn favoriete schrijver was, kreeg ik dezelfde reactie: 'Ah ja, die van Turks Fruit, die seksfilm.' Meewarig dacht ik dan: 'Sukkel, Jan Wolkers is zoveel meer dan die van die seksfilm!' Op mijn achtiende ontmoette ik hem per toeval in Amsterdam. Hij kreeg van mij een heel betoog over hoe goed mijn vader én ikzelf hem vonden. Ik kreeg meteen zijn nieuwe werk Tarzan in Arles cadeau met een persoonlijke boodschap én schets. En de obligate foto mocht natuurlijk niet ontbreken. Hij, sympathiek met zijn witte woeste haardos aan een tafel met een fles sterke drank voor zich; ik, blozend en stralend omdat ik naast mijn idool zat... Ik popelde om terug naar huis te gaan en het verhaal aan mijn vader te vertellen.

In zijn slaap gestorven op 81-jarige leeftijd, tot op het einde helder van geest. Dat hij zo menswaardig gestorven is, maakt het verlies draaglijk. Een groot man als hij verdiende niet anders.