Of je hem nu graag leest of niet, je kan er niet om heen: Hugo Claus was en is een groot man in onze Nederlandstalige literatuur. Naar aanleiding van zijn dood wijdt De Morgen een hele bijlage aan hem. Ik heb ervan genoten. Geniet even mee:
Van Hugo Claus heb ik geleerd dat de enige plek waar een mens verdraagzaam kan zijn de ruimte is die geboden wordt door vrienden en maîtresses. Dank, nobele meester.
(Hugo Camps)
Als het schrijven sukkelt, leest men even Claus. Daarna schrijft men altijd beter. Als het schrijven schijnbaar schittert, leest men even Claus. Daarna schrijft men altijd beter niet meer.
Claus is honderd stemmen. Dat is al duizend-en-een keer gezegd.
Hoe lang is het geleden dat ik zo verbluft ben geweest door een tekst. Zo met stilheid geslagen. Zo door de taal uit de tijd gehaald. Ik weet het niet meer.
(Bernard Dewulf)
Als over honderd jaar nog een of andere krolse minnaar een van mijn regels in het oor van zijn geliefde zou fluisteren, dan zou mij dat wel behagen, ja.
Schrijven is knutselen, niet de vloed van de ziel weergeven.
Nu weet ik hoe moe en melig na het loom vrijen
zij 's ochtends bijna schroomvallig haar hoofd vooroverboog,
een eend die over het meer gleed en aan 't water nipte
en toen duikelde naar mij en hapte en nooit meer.
(Hugo Claus 1929 - 2008)
Oudere kijkers
15 jaar geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten