[Wijvenweek] - Kinderwens

Ik ben nooit één van die meisjes geweest die van kleins af aan al verkondigde dat ze later drie kinderen wilde. Integendeel: ik verkondigde altijd dat ik nooit zou trouwen en nooit kinderen zou willen. En dat bleef ik halstarrig volhouden. Nu had ik ook wel allemaal vriendinnen die zich heel afzijdig hielden van al dat kindergedoe. De biologische klok die begint te tikken op je dertigste? Niet bij mij, hoor. Op mijn dertigste had ik wel een andere klok die tikte: de klok van Ik wil iets nuttigs met mijn leven doen; ik wil het verschil maken. En dus nam ik al mijn vakantiedagen van mijn (goed betaalde) job in één keer op, voegde er (na veel gezeur, gezaag en gedreig met ontslag) nog een paar onbetaalde vrije dagen aan toe en vertrok voor bijna twee maanden naar Nepal. Ik ging er als vrijwilliger werken in een tehuis voor straatkinderen. Kinderen???? Iedereen die me goed kende en dit hoorde, zei het: 'Kinderen?'. Ja, ik snapte het zelf helemaal ook niet zo goed, want als er hier kinderen van eender welke leeftijd in mijn buurt kwamen, kreeg ik spontaan koude rillingen en de kinderen zelf (van eender welke leeftijd) begonnen te krijsen als ik nog maar naar hen keek. Maar ik had zoiets van 'Ja maar, het gaat daar anders zijn; die kinderen gaan lief zijn en dankbaar en niet zo van die verwende schepsels als er hier rondlopen.' Ok...
Daar aangekomen bleek het inderdaad allemaal heel goed mee te vallen; mijn fosterkindje (ik sponsorde al een paar jaar het tehuis en had dus een pleegkindje) vloog me in de armen en week de rest van mijn verblijf niet meer van mijn zijde. Ik hielp met huiswerk, poetste kindertandjes en waste kinderlijfjes alsof ik nooit iets anders gedaan had. 's Avonds las ik tientallen verhaaltjes voor in elke slaapzaal en deelde ik ontelbare nachtkusjes uit. Ik troostte gekwetste knietjes, streek schooluniformpjes en huilde mee met eerste liefdesverdrietjes.
En toen kwam ik terug thuis... De eerste avond huilde ik mezelf in slaap; de tweede avond huilde ik nog meer; de derde avond huilde ik niet meer. Ik had een plan; dat plan was een kind. Eerst wilde ik een lief Nepaleesje adopteren en een beter leven geven. Toen, geheel onverwachts, kwam Mister H. in mijn leven. En toen had ik een kind. Neen, grapje! Mister H. zag een kind helemaal zitten, maar dan wel een kind van ons twee. En daar was ze dan: mijn kinderwens, in volle glorie.
Dank u, Shangrila Home! Zonder jullie was Princess M. er nooit geweest!